Koniec wieku XX i pierwsze dekady XXI stulecia często określane są pogardliwie mianem "epoki kultury obrazkowej". Współczesnym czasom zarzuca się detronizację kultury wysokiej i zabójstwo słowa. Wraz z szybko postępującym rozwojem technologii, zmieniającą się sytuacją polityczno-społeczną i globalnym rozpowszechnieniem massmediów badania potwierdzają stale zwiększającą się fascynację kulturą wizualną. Wizualność odgrywa wielką rolę w sposobie postrzegania i rozumienia współczesnego społeczeństwa. Relacja między obrazem a patrzącym odbiorcą znajduje się w centrum zainteresowania kultury wizualnej. U Johna Bergera czytamy: "Obraz to widok, który został odtworzony lub zreprodukowany. Obraz to wygląd rzeczy lub zbiór wyglądów, wyrwany z pierwotnego kontekstu, w którym powstał, i utrwalony - na kilka sekund lub na kilka stuleci. Każdy obraz ucieleśnia jakiś sposób widzenia". Ta teza pozwala na umiejscowienie obrazu - wytworu kultury wizualnej w dowolnej formie - na piedestale. Staje się on swoistym "axis mundi", wokół którego wirują wszelkie zależności i zjawiska. Niniejsza książka ukazuje wielowymiarowość kultury wizualnej z perspektywy końca drugiej dekady XXI wieku. Prezentowane w tomie teksty ukazują gamę problemów badawczych w obrębie sztuk pięknych, fotografii, kinematografii, cyfryzacji oraz mediów społecznościowych - różne sposoby ich ujmowania i rozumienia. Mamy nadzieję, że głos naukowców zabrzmi wyraziście w dyskusji na temat współczesnych tendencji kultury wizualnej i że te badania zobrazują rozległość problemu i jego złożoność.

Autor sytuuje idee teatru i praktyki twórcze Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego, Osterwy i Limanowskiego oraz Grotowskiego we wspólnej dziedzinie, którą nazywa „polskim teatrem przemiany”. W następujący sposób opisuje wyróżnioną przez siebie tradycję: „Sądzę, że za żywotnością «polskiego teatru przemiany» stoi […] niezwykle ścisłe połączenie sztuki i religii, sprawiające, że działalność «artystyczna» staje się tu rodzajem praktyki duchowej, a «duchowość» przejawia się przede wszystkim w działaniu i dążeniu do doświadczenia numinotycznego. «Duchowe» i «artystyczne» tworzą dynamiczną równowagę, wzajemnie przekształcając się w taki sposób, że mówienie o religii jest nieporozumieniem, a mówienie tylko o sztuce pomniejszającym zawężeniem”. W innym miejscu podkreśla, iż „cechą charakterystyczną dla tej tradycji jest właśnie konsekwentnie zachowywane nastawienie pragmatyczne, niemal empiryczne, przejawiające się w tym, że przestrzenią realizacji poszczególnych projektów jest doświadczenie, a nie wiara, zaś podstawowe narzędzie to czynienie, a nie wyznawanie. Jest to przede wszystkim tradycja performatywna, w tym sensie, że nie przyjmuje ona niczego z góry, ale chce wszystko, łącznie z najwyższymi doznaniami i najpełniejszą transformacją, zdobyć poprzez działania o charakterze metacodziennym, do których często dopuszczani są świadkowie. Ze względu na tę metacodzienność działań i ich otwarty charakter jest to więc zjawisko teatralne”.[Opis na podsawie lubimyczytac.pl].

Performatyka skupia się na teatrze, przedstawieniu, tańcu, rytuale i zabawie, korzystając ze zdobyczy takich dyscyplin jak: antropologia, historia, socjologia, semiotyka, architektura i teatrologia. Bada jak performans kulturowy wiąże się z interakcjami życia codziennego.

Książka ta to summa dotychczasowych badań i przemyśleń Richarda Schechnera. Powracają w niej niektóre problemy i wątki na nowo opracowane, ponieważ książka wyraźnie różni się do jego dotychczasowych prac. Ma ona bowiem formę systematycznego wykładu akademickiego, który wzbogacają ujęte w ramki liczne cytaty, noty biograficzne oraz starannie dobrane ilustracje, które tworzą jakby drugi ciąg narracji. Dydaktyczny charakter książki dopełniają dodane na końcu każdego z ośmiu rozdziałów zestawy pytań i ćwiczeń. [Opis pochodzi ze strony lubimyczytac.pl].